فرق روانشناس با روانپزشک چیست

فرق روانشناس با روانپزشک چیست

مواقعی پیش می آید که همه چیز برای ما سخت می شود و به دنبال فردی هستیم که بتوانیم مشکلات خود را با او در میان بگذاریم و به راه حل هایی برسیم. اولین افرادی که به آنها نگاه می کنیم، نزدیکان و عزیزانمان هستند، با این حال، وقتی اوضاع غیرقابل کنترل می شود، بسیاری به دنبال کمک حرفه ای هستند. هنگامی که به دنبال چنین متخصصانی می گردیم، ممکن است با نام های مختلف با عنوان های شغلی مختلف روبرو شویم، روانشناس، روانپزشک، مشاور، روان درمانگر و غیره.

اینها نام هایی هستند که ممکن است بارها با آنها برخورد کرده باشید، اما ممکن است معنای آنها کاملاً واضح نباشد. بزرگترین سردرگمی بین روانپزشکان و روانشناسان وجود دارد که اغلب به صورت مترادف استفاده می شوند اما کارهای بسیار متفاوتی انجام می دهند.

هر دو حرفه کلیدی در زمینه سلامت روان و رفتار هستند، اما یکسان نیستند. بنابراین، اگر شما فردی هستید که به دنبال درمان هستید به چه کسی مراجعه کنید، یا فقط کسی هستید که کنجکاو هستید تا در مورد دنیای اطراف خود بیشتر بدانید، باید بدانید که آنها واقعا چه کسانی هستند هر دو چگونه با هم تفاوت دارند.

روانشناسان و روانپزشکان چه کسانی هستند؟

برای تعریف دقیق، روانشناسی مطالعه علمی ذهن و رفتار انسان است. افرادی که روان‌شناسی را انجام می‌دهند به عنوان روانشناس شناخته می‌شوند و به مطالعه نحوه تفکر، رفتار و احساس انسان در محیط‌های مختلف اجتماعی می‌پردازند. آنها متخصص در رفتار انسانی هستند.

از سوی دیگر، روانپزشکی شاخه ای از پزشکی است که به درمان بیماری های روانی، اختلالات عاطفی و رفتارهای غیرعادی می پردازد. روانپزشکان ناهنجاری های بیولوژیکی، عصبی و بیوشیمیایی را برای تشخیص بیماری های روانی و تجویز داروهایی برای درمان آنها بررسی می کنند.

روانپزشک، پزشکانی هستند که آموزش پزشکی تخصصی در زمینه بیماریهای روانی دارند. روانپزشکان میتوانند نسخه بنویسند.

روانشناس معمولا مدرک کارشناسی ارشد یا دکترا در روانشناسی بالینی یا مشاوره دارند. همچنین میتوانند بیماران را با استفاده از روان درمانی درمان کنند و در تشخیص روانپزشکی آموزش دیده اند.

روانشناسان میتوانند در زمینه های بالینی، تحقیقاتی یا آموزشی کار کنند. برخلاف روانپزشکان، روانشناسان دارو تجویز نمیکنند. با این حال در صورت نیاز به دارو در هنگام درمان بیمار، روانشناسان با روانپزشکان همکاری می کنند.

بین شرایطی که روانپزشکان و روانشناسان می توانند درمان کنند، تلاقی زیادی وجود دارد که می تواند تشخیص آنها را دشوارتر کند.

روش و نوع درمان روانشناس و روانپزشک

روانپزشکان معمولاً افراد مبتلا به شرایط پیچیده و شدید مانند اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی و افسردگی شدید را درمان می کنند که ممکن است با ترکیبی از داروها، گفتار درمانی و سایر درمان ها کمک شود.

روانشناسان تمایل دارند افرادی را با شرایطی درمان کنند که فقط با روان درمانی می توان به آنها کمک کرد، از جمله مشکلات رفتاری، مشکلات یادگیری، اضطراب و همچنین افسردگی.

اگر دارو برای درمان یک بیماری روانی ضروری است، یا اگر تحت تأثیر عوامل فیزیکی (بدنی) باشد، بهترین گزینه برای کمک به روانپزشک است.

اما اگر این مسئله کاملاً روانی باشد و نیازی به دارو نداشته باشد – مانند یک اختلال اضطرابی – یک روانشناس می تواند کمک کند. روانپزشکان و روانشناسان نیز می توانند با هم کار کنند، با تشخیص اولیه برای بیمار توسط روانپزشک، که سپس بیمار را برای درمان گفتار درمانی به روانشناس ارجاع می دهد.

روان‌درمانی که روان‌شناسان ارائه می‌دهند، بسته به اینکه چه چیزی برای سلامت روان شما مؤثرتر است، می‌تواند به اشکال مختلفی مانند درمان انفرادی، زوج‌درمانی، خانواده درمانی یا گروه درمانی باشد. انواع روان‌درمانی نیز متنوع است و انواع رایج آن عبارتند از:

درمان شناختی رفتاری (CBT)
درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)
روانکاوی
روان درمانی پویشی کوتاه مدت
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)

اگر وضعیت شما شدید یا تهدید کننده زندگی باشد، به احتمال زیاد شما را به یک روانپزشک ارجاع می دهند. اگر اینطور نیست و مشکل سلامت روان شما نیازی به دارو ندارد، ممکن است شما را به یک روانشناس ارجاع دهند.

برای تفکیک بیشتر مسائل، ممکن است نیاز به مراجعه به روانپزشک داشته باشید اگر:

وضعیت شما شدید یا تهدید کننده زندگی است، مانند اسکیزوفرنی، افسردگی شدید یا بی اشتهایی.
افکار مزاحم برای خودزنی و خودکشی
وضعیت شما حاد است
روان درمانی درمان دیگر برای شما مفید نیست

زمانی به روانشناس مراجعه کنید اگر:

مشکلات روانی کمتری دارید که بر زندگی شما تأثیر می گذارد، مانند اضطراب یا افسردگی.
شما احساس می کنید که برای کنار آمدن با زندگی نیاز به حمایت دارید

یک روانپزشک در درمان خود رویکرد اول دارو را اتخاذ می کند. هنگامی که تشخیص انجام شد، آنها یک برنامه دوره درمانی برای بیمار ایجاد می کنند که بر مدیریت علائم از طریق استفاده از داروها و روان درمانی تمرکز دارد.

در حالی که آنها ممکن است در روان‌درمانی‌هایی مانند روانکاوی، درمان شناختی رفتاری و موارد دیگر آموزش ببینند، در یک محیط معمولی مراقبت از سلامت روان، کار درمان‌ها عموماً توسط روانشناسان انجام می‌شود.

روانشناسان در درجه اول از انواع مختلفی از درمان ها برای مدیریت علائم و کمک به بیماران خود برای مقابله با مشکلات زندگی خود استفاده می کنند.

آنها ممکن است از اشکال مختلف درمان استفاده کنند، مانند درمان شناختی رفتاری، روان درمانی پویشی، رفتار درمانی منطقی عاطفی (REBT)، گشتالت درمانی، درمان دیالکتیکی و غیره.

آنها همچنین در انجام تست های روانسنجی که وضعیت روانی فرد را ارزیابی می کند واجد شرایط هستند. و ویژگی های شخصیت برای تعیین مسیر عمل مناسب برای بیمار پیشنهاد می کنند.

به عنوان مثال، اگر فردی از افسردگی رنج می برد و اخیرا اقدام به خودکشی کرده است، یک روانپزشک ابتدا داروهای ضد افسردگی را برای فرد تجویز می کند، تا تمایلات خودکشی را مدیریت کند و فرد را برای صحبت و درمان به روانشناس ارجاع می دهد.

پس از تثبیت، روانشناس درمان را شروع می کند تا به علت اصلی مشکلات فرد دست یابد و به او کمک کند تا افکار و احساسات منفی خود را مدیریت کند.

بنابراین، روانشناسان و روانپزشکان در بسیاری از محیط های مراقبت از سلامت روان با هم همکاری می کنند تا به بیماران کمک کنند.